Zulüm Geçer, Sen Kalırsın
Varsa göğün üstünde birileri,
sarsın sarmalasın seni,
gizlice bıraksınlar babana.
Bilmesin
ne acılarla göçüp gittiğini,
kaç geceyi zindanlarda,
zulmün pençesinde geçirdiğini.
Avuçlarına düşmesin
o hücrenin taş soğuğu.
Titretmesin baba yüreğini
işkencecilerin paslı kini.
Yoldaşım,
nasıl gönülden sevdiysen bu memleketi,
toprak üzerini örttüğünden beri
ağladı, ağladı, ağladı.
Her bir kurşun deliğine
doldu gözyaşları.
Ve dağlar özleminle haykırdı,
uyandırmak için bizleri
susarak geçen yıllardan.
Unutmadık seni.
Bir iştiyak uğruna
ölümü göze alanların yüzünde
görüyorum izlerini.
Sen bir düş değil,
uğruna ölünebilecek kadar gerçek
bir arzunun adısın şimdi.
Bir çift pranganın izi,
karla örtülü bir patikada kaldı.
Ayazıyla donduran gecelerde
biz hâlâ seninle yürüyoruz.
Sessiz ve inatçı.
Kayra Özseçgin
