Nadiye Karahan
Türkiye’de derin bir yoksulluk yaşanıyor.
Bir zamanlar dayanışmayla ayakta duran aileler, artık yok olmanın eşiğinde. Evine ekmek götüremeyen babalar, çocuğunun defterini alamayan anneler, geleceğini uyuşturucu bataklığında yitiren gençler…
Hepsi bu sistemin sessiz kurbanları oldu.
Yoksulluk artık sadece cebimize değil, ruhumuza da işledi.
Bir ülke, insanlarını umutsuzluğa mahkum ediyorsa, orada yoksulluk değil, bir çöküş yaşanıyor demektir.
Eğitim sistemi çöktü.
Okullar sadece duvarlardan ibaret kaldı.
Ama mesele yalnızca okul değil toplumun eğitimi de yok edildi.
Düşünen, sorgulayan, vicdanlı insanlar yerini, korkuyla ve cehaletle yönetilen kitlelere bıraktı.
Bir ülkenin geleceği, halkının bilincinde yatar; bilinci çalınan toplum, kolayca susturulur.
Yöneticiler saraylarda yaşarken,
halkın %80’i yoksulluk sınırının altında eziliyor.
Bu ülkenin bütün kazançlarını %20’lik bir kesim paylaşıyor.
Bizlerin emeğiyle, vergisiyle, alın teriyle onlar zenginleşiyor, biz her gün biraz daha tükeniyoruz.
Ev, araba almak bir yana, artık halk beslenemez hale geldi.
Ve bütün bu adaletsizlik, bir avuç insanın hırsı uğruna yaşanıyor.
Hükümet bunları görmüyor.
Görmek istemiyor.
Yoksulluğu kader, zulmü düzen haline getirdiler.
Artık aldığımız havada bile vergi var.
Suya, ekmeğe, elektriğe, umuda… Hatta yaşama bile vergi koydular.
Bir halkın nefesini bu kadar kısmak, sadece cebine değil, ruhuna da el koymaktır.
Yok olan hayatlarımızı kim geri getirecek?
İşsiz kalan babanın onurunu,
çocuğunu okutamayan annenin gözyaşını, uyuşturucuya kurban giden gencin geleceğini kim geri getirecek?
Halk yıllardır sabretti, bekledi, sustu.
Ama artık sabır bir direniş değil, bir çaresizliğe dönüşü ifade ediyor.
Yoksulluk kader değil, adaletsizlik de sonsuza dek süremez.
Bu düzenin değişmesi için halkın yapması gereken şey bellidir:
Birlik olmak, bilinçlenmek, hakka ve adalete sahip çıkmak.
Korkunun zincirini kırmadan özgürlük gelmez.
Gerçek değişim, halkın sustuğu yerde değil,hesap sorduğu anda başlar.
