Tülay Sönmez
Kadın emeğinin sömürülmediği; kadının ezilmediği, şiddet görmediği günler dilerken 2020 yılında 300 kadın cinayeti işlenmiş. 171 de şüpheli kadın ölümü var. 2020’de sendikalı örgütlenmenin yüzde 26-27’si kadın ama kayıt dışı tarımda istihdam edilen kadınlar, ev işlerinde çalıştırılan kadınlar ve yine sayıları 200 binin üzerinde olan seks isçisi olarak çalıştırılan kadınlar da herhangi bir istatistiğe dahil değil.
Uzun zamandır hak ihlallerinin boğazımıza çöktüğü bir ülkede toplum olarak direnmeye çalışsak da her olumsuzluk yine baskı ile dayatılmaktadır. Otokratik yönetimin topluma yaşattığı zalimliği kadın daha da üst perdeden yaşamaktadır.
Feodal toplum içinde kadın kimliği ile var olmak ve erkekle eşitlenme mücadelesi uzun soluklu bir rehabilitasyon gerektirirken siyasi otoritenin İstanbul sözleşmesinin iptali için gösterdiği reaksiyon çok da anlaşılır…
Siyasi otorite, bilinçlenmiş bir toplum ve onun içerisinde geleceğin aydınlık yüzü kadını elbette ki istemez. Biz kadınlar siyasi mücadelede omuz omuza verdiğimiz erkek arkadaşlarımızın bacısı olmaktan istifa ediyoruz. Sanırım önce dava arkadaşlarımızın bizleri yanında birlikte yürüdüğü arkadaşı olarak görmesiyle mücadele devam edecek. Dünya eşitlenmiş bir hak mücadelesi ile daha da güzelleşecek.
Doğduğumuz ve doğurduğumuz coğrafya ne kaderimiz ne de kederimiz. Bu şiarla kapitalist sistemin bozuk düzenine hep birlikte hayır diyeceğimiz bir dünya diliyoruz.
Bir arkadaş geçenlerde şöyle diyordu, “Evde canım sıkılınca ben de mutfağa girip bir şeyler yaparım, eşime yardımcı olurum.” Öte taraftan kendimin de içinde yer aldığı siyasi oluşumun toplumda cinsiyet eşitsizliği ve kadın konulu toplantısında genç bir kadın arkadaşın kadının evinde yaptığı işlerin ücretlendirilmesine dair yaptığı teklif. Burada iki tane absürt ve tezat fikir sundum sizlere. Oysa ki bizler hayatın her alanında eşitlenmiş emeğin sömürülmediği bir yaşam için “omuz omuza” diyoruz.
