Ömerler devrim şehitleri arasında bizim için özel yer tutuyor, çünkü bu hareketi onların devrimci mücadeleye devam eden arkadaşları kurdu ve bugüne getirdi. Hareketimizin gençlerinin eğitimlerinde Cemalettinler ve Ömerler özellikle örnek verildi. Hareketi bu günlere kadar omuzlarında taşıyan arkadaşlar o manevi eğitimden geçerek yetiştiler. Yani Hareketimizin mayasında Ömerlerin devrimci anıları ve onlarla başlayan geçmiş var.
Odak okurları, şehitlerimizi anma etkinlikleri gerekçe gösterilerek defalarca gözaltına alındı ve hatta zaman zaman da bu gerekçeyle hapsedildiler. Buna rağmen yıllardır onları anmaya devam ediyoruz. Bu amaçla arkadaşlarımızın mezarlarını ziyaret etmenin yanında İstanbul, Ankara, İzmir, Adana, Fransa, Almanya gibi pek çok yerde ve cezaevlerinde toplantı, konser, yazılama, afiş, pankart, gösteri gibi biçimlerde çok sayıda anma etkinlikleri yaptık.
Ne mutlu ki onları unutulmaktan kurtardık. Eğer bu çabalarımız olmasaydı önderlerimiz acılı ailelerinin iç çekişiyle ve mücadeleyi bırakmış eski solcuların geçmiş hakkındaki sağlıksız söylemleri anılıyor olacaklardı.
Ömerleri herkes kendisine göre anıyor. Biz yaşamlarını bu davaya adamış ve en zor koşullarda bile Hareketi, örgütü esas almış bu insanları, devrimci mücadelemizde onlardan güç almak ve onları örnek alarak devrimcileşmek için anıyoruz. Bu amaçla kendimize onların devrimci gözleriyle bakmaya çalışıyoruz.
Evet, bu amaçla kendimize onların devrimci gözleriyle bakmaya ve kendimizi sorgulamaya çalışıyoruz.
Ömerlerin başka türlü ananlar da var. Mesela Ömerlerin mücadeleyi çoktan bırakmış bazı eski arkadaşları adeta onları kendilerinin yeni durumlarına uygun olarak yeniden yaratarak anabiliyor. Bu noktada ister istemez mücadeleye devam eden insanlarla karşı karşıya geliyorlar. Düşen devrimcilerin acılı ailelerini, mücadeleyi sürdüren insanlara karşı alttan alta örgütlemeye çalışanlar dahi oluyor. Bunu üzüntü ve öfkeyle karşılıyoruz. Mücadeleyi bırakmış insanların kendi pişmanlıklarına Ömerleri alet etmeye çalışmalarını, devrim yolunda düşmüş insanların anılarına büyük saygısızlık görüyoruz.
Denizleri, Mahirleri, İbrahimleri ve Ömerleri devrimci mücadeleye devam etmeyen insanlar da elbette anabilirler. Ancak o insanların mücadelesine saygılı olmak gerekir. İçinde bulundukları pişman halleriyle toplumda saygın yer edinmeye çalışanlar kendilerine sembol olarak devrim yolunda yiğitçe düşen insanları değil de daha uygun birilerini bulsunlar. Ömer Yazgan ve arkadaşları bu düzeni yıkmak için yola çıktılar. Giriştikleri mücadelede devrimci olarak öldüler. Onlardan pişman mağdurlar imal etmeye kalkanları hem onlara hem de bize karşı insafsızca saldırıda bulunmuş sayarız.
Direnişçiler olarak, bugüne kadar bize karşı hatalar yapan insanlara alabildiğine anlayışlı davranmaya çalıştık. Saflarımızdan attığımız nicelerinin bile sırf insanların içinde ezilmemeleri için çok hassas davrandık. Ömerler döneminde bir biçimde mücadeleye katılmış kimilerinin ilk zorlukta mücadele yerine ticareti ya da özel yaşamı tercih etmesini de anlayışla karşıladık. Hatta bazılarının ticarette battıktan sonra Ömerleri hatırlayıp kitap yazmalarına ve üstelik kendi hallerine bakmayıp da yazdıkları kitapta mücadele eden insanlara karşı güvensizlik yaratmaya çalışmalarına dahi anlayış gösterdik, dostça davranmaya çalıştık.[1]İnsanların yaptıkları hata üzerinde düşünmelerine yardımcı olmak için dostluk, anlayış ve sevginin öfkeden daha etkili olacağına inanarak bunu yaptık. Ancak bu dostluğumuzu, sevgi ve anlayışımızı istismar edenler çok oldu.
Devrimcileri anmak samimiyet işidir. Ömerlerin sırtından şahsi kariyer yapmaya, Ömerlerin sırtından kendi pişmanlıklarına manevi destek sağlamaya çalışanlara bizim de sözümüz olur.
Odak Gençliği Adına
Gizem Bayram ve Ümit Güler
[1]Bu konuda mesela İsmail Gökalp’in Akyazı adlı kitabı hakkında Hıdır Ateş arkadaşın tanıtım yazısına ve yazıyla bağlantılı söyleşide Hamza Yalçın arkadaşın İsmail Gökalp’e yanıtlarına bakılabilir. (H Toprak, Odak, Haziran 2009).
