Şevval Özdemir
“Ölüm nereden ve nasıl gelirse gelsin. Savaş sloganlarımız kulaktan kulağa yayılacaksa ve silahlarımız elden ele geçecekse ve başkaları mitralyöz sesleriyle, savaş ve zafer naralarıyla cenazelerimize ağıt yakacaklarsa ölüm hoş geldi, safa geldi…”
Hareketimizin ilk şehidi olan Cemalettin Yalçın’ı saygı ve özlemle anıyoruz.
Devrimci mücadeleye hayatını adamış her yaşam; geride kalanların, yoldaşlarının, halkının yoluna ışık tutar. Yaşadığı ağır işkenceler sonucunda 29 Ağustos 1979’da aramızdan koparılan Cemalettin yoldaşımız, mücadelesiyle bizlerin hayatına ışık tutmaya devam ediyor. Geride bizlere bıraktığı şey yalnızca genç bir bedenin aramızdan ayrılışı değil, onurlu bir yaşamın ve devrimci kararlılığın ölümsüzleşmesi olmuştur. Onun yaşamı; dürüstlük, cesaret, fedakarlık ve kararlılıkla örülmüş bir mücadele öyküsüdür.
Cemalettin Yalçın, İstanbul Dev-Genç’in en önemli militanlarından biriydi. Sanayi Mahallesi başta olmak üzere, İstanbul’un birçok yerinde ezilenlerin yanında, onların safında yiğitçe, fedakârca çalışmalar yürüttü. Hiç bir kişisel çıkar gözetmeden, yalnızca halkının ve ülkesinin özgürlüğünü esas alarak hareket etti. Yoldaşlarına karşı bağlılığı, halkına karşı sorumluluğu; devrimci mücadelenin en saf, en içten örneklerinden biriydi. Ömrünü işçi sınıfının haklı mücadelesine, faşizmin geriletilmesine, özgür ve eşit bir yurdun kurulmasına adadı. Cemalettin, devrimci mücadeleye hayatını adayan herkes gibi; halkın acılarını, umutlarını omuzlayan bir evlattı.
21 Temmuz 1979’da İstanbul 4. Levent’te, kadın ticareti yapan Arjantin isimli pavyonun kapatılması için yapılan eylemde ağır yaralandı. kısa zamanda bölgeyi saran ve evlerde işçi kızların satıldığı fuhuş yuvalarına karşı yürütülen kampanya çerçevesinde gündeme gelen bu eylemde devrimciler sıkıyönetim askerleriyle çatışmak zorunda kalmıştı. O çatışmada yaralanan Cemalettin, yoldaşı Ömer Yazgan ve arkadaşları tarafından eylem alanından uzaklaştırıldı. Yoldaşlarına, “Beni bırakın, devam edin. Güvenmiyorsanız kafama kurşun sıkın” diyecek kadar kendinden emindi. O güven, devrimci iradesinden geliyordu. Ömer Yazgan, Cemalettin Yalçın’ı tedavi olması için bıraktıklarını, ayrılmadan önce de alnından öptüğünü anlatacaktı.
Yakalandığında polis sorgusunda ifade vermedi, hatta tutanakları imzalamayı reddetti. İşkencecilerin karşısında dimdik yani tavizsiz durdu. Ailesi ve arkadaşları, yalnızca bir ayağında hareketsizlik riski kaldığını biliyorken ve Cemalettin bu riskin ortadan kalkması için ameliyata alınmışken 29 Ağustos’ta ölüm haberi geldi. Doktorlar babasına, “Bizim sorumluluğumuz değil” dediler. Resmî raporda “narkoz sırasında öldüğü” yazıyordu. Ancak daha sonra yapılan incelemede, vücudunda işkence izlerini düşündüren morluklar bulundu. Babası işkence davası açmaya çalışıyordu. Davaya bakan askeri savcı, o sırada tutuklu ağabeyi Hamza Yalçın’la görüşmesinde “Babanın çabaları sıkıyönetimi yıpratır. O bir hademe, sonuç alamaz fakat bu senin davanı da olumsuz etkiler.” diye tehdit etmişti. Hatta daha da ileri giderek “Seni de çok istediler ama ben vermedim, ne mücadeleler döndü!” diye eklemişti.
Ölmeden önce ağabeyine yolladığı bir kitabın üstüne Che Guevara’nın ”Ölüm nereden ve nasıl gelirse gelsin… Savaş sloganlarımız kulaktan kulağa yayılacaksa ve silahlarımız elden ele. geçecekse ve başkaları mitralyöz sesleriyle, savaş ve zafer naralarıyla cenazelerimize ağıt yakacaklarsa ölüm hoş geldi, safa geldi…” ünlü sözlerini yazıp yollamıştı.
Cemalettin Yalçın bu ülkenin bağımsızlık, demokrasi ve sosyalizm yolundaki mücadelesinde hayatını kaybetmiş evlatlarından biridir. Onu ve onun gibi devrimcileri mücadelemizde yaşatmak, yolumuza tuttukları ışığın ardından gitmek bizlerin görevidir. Devrimcileri anmak, onların hayatını adadıkları özgür, eşit ve bağımsız bir ülkeyi yaratma sorumluluğunu omuzlamaktır. Halkımızın bağımsızlığı yolunda kahramanca mücadele eden devrimcileri sevgi ve saygıyla anıyoruz.
Yolumuz devrim yolunda düşenlerin yoludur.
