1. Rusya’yı “dopingi devlet politikası olarak” desteklemekle suçladılar ve oyunlara almadılar. Rus sporcular “vatansız” olarak yarışti ve madalyaları boyunlarına astılar. Fakat kadınlar yüksek atlamada altın madalyayi alan muhteşem sporcu, seyircilerin sevgisini kabul ederek ve ulusal bayrakla atılması gelenek olan turun başında kayboldu. Rusya bayrağını açarsa diye, kameralar asla kendisini göstermedi.
Soğuk savaş devam ediyor.
Yoksa gerçek hedef doping olsa, NBA’dan doping yaptıği için dışlanmıs, doping nedeniyle spor hayatı sona ermiş ve bunun üzerine Cumhurbaşkanınin baş danısmanlıgına atanmış Hidayet Türkoğlu’nun ülkesi dışlanırdı.
Neredeyse kalbur üstü bütün atletlerinin, devletin altın ödüllerini almak içın dopinge bulaştıği ve Dünya Şampiyonasi ve Olimpiyat madalyalarının utanç verici şekilde geri alındıği bir Türkiye’den bahsediyorum.
“Birinci gelince önce şükür namazı kıldım ve Cumhurbaşkanımı aradım” diyen Aslı Çakır Alptekin gibi, Aslı Bulut gibi, doping yapmaktan utanmayan aksine doping maddesi temini işine girmiş Süreyya Ayhan gibi kaşar doping esnafının ülkesinden bahsediyorum.
2. Devşirme sporcu fikri bence yanlış bir fikir değil. Ama 80 milyonluk bir ülke olarak aldığın iki madalyanın ikisi de devşirme sporculara aitse, burada bir tuhaflık vardır. Katar yapar. Çünkü gerçek Katarli nüfusu 300 bin. Senin 80 milyon.
Ama sadece ve aralıksız futbol konuşulan ve her takımın oyuncularınin neredeyse yarısının ve hocaların ezici çoğunluğunun yabancı olduğu bir ülkenin futbol milli takıminin başında ya Fatih Terim ya Luçesku oluyorsa, yukarıdaki paragrafın bir anlami yok.
3. Atlet nerede yetişir? A) Atletizmin ve olimpiyat ruhunun yüceltildiği bir spor ortamında ve B. Atletizm tesislerinde.
Spor ortamımızda olimpiyat ruhunun ve atletizmin yüceltildiğini düşünen bir kişi çıksın dişimi kırayım.
Peki atletizm tesisi? Burhan Felek atletizm stadı yıkıldi ve olimpiyatları alamadığımız için öylece bırakıldı. Enka tesisleri dışında İstanbul’da atletizm stadı yok. Dığer şehirlerin farklı olduğunu söyleyen çıkarsa dinlerim.
3. Uzatmayayım. AKP zihniyetinin ahlaksızlıği kurumsallaştirmadıği ve ülkenin itibarıni yerle bir etmediği bir alan kalmadı. Genel olarak spor ve aktüel olarak Atletizm alanı da ahlaksızlıktan ve itibarsızlıktan had safhada payıni alıyor.
4.Ve son utanmazlik notu. Neden Ramil Guliyev’in 200 metrede aldıği altın madalya ile medyamız çok övündü de, Copello Eskobar’ın 400 metre gümüş madalyası “başçavuşun eşeğinin osuruğu” kadar değersizlesti. Çünkü spor basınına kim talimat verdiyse, ırkçı bir faşist olmalı. Talimat olmasa bütün medyanın ayni biçimde davranması mümkun değil. Ramil Guliyev Azeri kökenli. Eskobar ise aslen Kübalı. Esasen her ikisi de sporcu olarak asıl yükselişlerini Türkiye’de gerçekleştirdiler. Atletizmı bırakmak üzereyken Türkiye’de yeniden doğdular. Eskobar kardeşimız neredeyse bütün Osmanlı Çocuklarinin toplamından fazla Türkiyelidir bu bakımdan.
Ama o hödük artik kimse, Kübalıyı değil, Azeriyi övün demış olmalı.
Ben bir kaç ay sonra dopingli olmadıklari kesinlestikten sonra bu iki Türkiye vatandası ile
ÖVÜNECEĞİM..
Siz de övünün. Fazlasıyla büyük sporculardır ve fazlasıyla buralıdirlar.
Yavşak olsalar, zatın biri kutlamak için telgraf göndermez, telefon ederdi.
Salih Zeki Tombak
