YİĞİT ZAFER
Harçlara yapılan son zamlardan sonra artık devlet üniversitesi-özel üniversite ayrımı kalmadı. Zamlar her zamanki gibi emekçi aileleri vurdu. % 500’e varan zamlar; parası olan okusun demektir. ÖSS’yi kazanmak zor, ama bu da yetmiyor, bu zamlar uygulanmaya başlandığı takdirde belki birçok öğrenci harç parasını ödeyemeyecek ve okulu bırakmak zorunda kalacak. Asgari ücretin 530 TL olduğu ve 2009 yılında yalnızca % 8 artış yapıldığı Ülkemizde, har(a)ç paralarının % 500’e varan oranlarda artırılması, eğitim hakkının gasp edilmesidir. Yalnızca bir dönemlik belirlenen harç parasının bile asgari ücretin çok üstünde olması, öğrencilere karşı girişilen vahşi yıkımın ifadesidir. Oy için arkalarına sığındıkları, oyuncak ettikleri dinde bile bu yazmaz. Krizle birlikte sadece harçlara değil, tüketim mallarının çoğuna zam yapılmıştır. Bu bize kapitalizmin ne olduğunu açıkça göstermektedir. Burjuvazi kendi karını krizde bile en yüksek seviyede tutmaya çalışmaktadır. Gözlerini bu sefer emekçilerden sonra, onların çocuklarına dikmişlerdir. Memura % 4 zam yapan hükümet harçlara % 8 ila % 500 arasında değişen zam yapıyor. İşçiye memura verilecek zam söz konusu olunca enflasyonu bahane gösteren, enflasyon oranına göre zam yapılabileceğini söyleyen yetkililer, konu kendilerine yapacakları zamlar veya sermayeye aktarılacak kamu kaynakları olunca aynı hassasiyeti göstermiyorlar.
Harçlara yapılan bu zamlar yetkililerin hiç bir zaman ağızlarından düşürmedikleri sosyal devlet anlayışı ile de bağdaşmaz. Sosyal Devlet, insanların en temel gereksinimlerinin karşılanması demektir. Ülkemizde bırakın bunları karşılamayı, zorluk çıkarmak için elden gelen çaba gösterilmektedir. Sosyal Devlet halkın eğitim hakkından, sağlık hakkından sorumludur. İnsanlar parası olmadığı için hastaneye gidememekte, parasızlık yüzünden okuyamamaktadırlar. Türkiye’de hala okulu olmayan, hastanesi, sağlık ocağı olmayan yerler var. Öğretmeni olmayan okullar var.
Peki, bu alınan paralar nereye gidiyor! Ayyuka çıkan diğer zamlar gibi har(a)clara yapılan zamların nedeni de ortadadır. Krizin faturası emekçilere ödettirilmektedir. Bu zamlarla birlikte okumak bir ayrıcalık haline geliyor. Zengin aile çocukları üniversiteyi kazanmak için dershaneye gidip özel dersler alırken, yoksul aile çocukları bu olanaklardan yoksun bir şekilde üniversiteye hazırlanıyorlar. Hasbelkader üniversiteyi kazanabilenlerin önüne bu defa da harç engeli çıkartılıyor.
Birinci öğretimlere % 8 zam yapılırken, ikinci öğretimlere % 100-% 500 arasında zamlar yapılıyor. YÖK, parası olmayan üniversiteye gitmesin diyor. 1982 yılında bir paket sigara parası ile başlayan harç ücretleri, günümüzde asgari ücretle geçinen bir ailenin maaşını aşan miktarlara ulaştı. Üniversite eğitimi günümüzde başlı başına bir lüks haline getirilmek isteniyor, öğrenciler müşteri olarak görülüyor. Herkes için anayasal hak olan eğitim hakkı, YÖK ve Hükümet tarafından gasp ediliyor.
Sermaye her zaman yaptığı gibi ilk önce saldırının ufak bir kısmını hayata geçiriyor. İlk önce ufak miktar harç parası ile başladı, sonra daha yüksek harç, daha sonra iki kat fazla harç parası ile ikinci öğretimler açıldı. Yurtlar, kantinler, yemekhaneler özelleştirmeye başlandı daha sonra. Yaz okulu uygulamaları, öğrencilerden nasıl daha fazla para koparabiliriz mantığıyla olarak ortaya çıktı. Üniversiteler özelleştirmelerle ticarethaneye dönüştürülürken, öğrenciler birer müşteri olmaya başladı.
180 TL olan burs ve öğrenim ücretleri, yapılan zamlarla birlikte harçların yarısı bile olmamakta. Harçlara % 500’e kadar zam yapanlar acaba burslara ne kadar zam yapacaklar ya da zam yapacaklar mı?
Üniversiteler bilimin, özgür düşüncenin üretildiği, akademik özerkliğe sahip olması gereken yerlerdir. Fakat yapılan zamlar buna hizmet etmiyor. Bütün bu iç karartıcı tablonun içinde emekçiler kaderine terk edilirken özelleştirmelere hız verilmiş, sonunda üniversitelerde özel üniversiteler seviyesinde paralı hale getirilmiştir. Parası olmayana ise duvar… YÖK ve Hükümet emekçi çocuklarını mağdur eden bu har(a)ç zamlarını derhal geri almalıdır.
